اگر به گذشته پر افتخار مردم روچی کمی دوستانه تربنگریم یا همین حالا کمی واقع بین باشیم هیچ وقت کسی را به ایجاد تفرقه متهم نمی کنیم چه بسا این خود آغاز یک اتفاق نامیمون باشد . عزیزی که دردوستانه درد دل کرده حتما فقط یک درد دل ساده بوده وبس چرا که هر گاه هر اجتماعی از سوی همین عزیزان برگزار شده است با تمام کاستی ها یش که دل خیلی ها را به درد آورده ولی به خاطر هدف مقدسی که به دنبال آن بوده اند دم بر نیاورده اند ودر کنار هم مانده اند .
اگر ما کمی سطح توقعات خود را پایین بیاوریم و در عوض طوری بر نامه ریزی کنیم که چه همشهری وچه یک مسلمان همسایه مسجدیا حتی یک غریبه پا به این محل می گذارد آن را از خود بداند هیچ گاه غم از دست دادن چیزی را نخواهیم داشت، چرا که این جور مکانها متعلق به همه است وهرکس بیشتر در آن حضور پیدا کند سهم بیشتری خواهد داشت از آن چیزی که به دنبال آن است.
به فرض که کسی در نقطه دیگر به نام روچی، حسینیه ای دست وپا کند این که مایه ی افتخار است ، نه تفرقه آیا این انتظار درستی است که از یک کارگر یا کارمند با دهان روزه وخسته از کار روزانه بخواهیم ازآن سر شهر بیاید و نماز مغربش را در حسینیه بخواند که جای خوبی است ، مگر در محل خودش مسجدی نیست یا نمازش ثواب کمتری دارد .
سالهاست که گوشه وکنار این حرف ها به گوش می خورد پس چاره چیست ؟ ...
درس معلم ار بود زمزمه محبتی                     جمعه به مکتب آورد طفل گریز پای را